 |
 | Gedicht |
|
|
Wandelt men op Baltrum's strand
ligt daar van alles in het zand:
Slanke meisjes, daar en hier,
tussen oud spul en ook blaaswier,
slakkenhuisjes en vooral
mosselen, krabben, kijk: een kwal,
en heel soms met een portie geluk
vindt men dan een barnsteenstuk.
De Meyers daarom onverdroten
hebben vandaag unaniem besloten,
om stukken barnsteen te gaan zoeken
deze te polijsten, zo nodig met doeken,
opdat moeder krijgt er tenminste één
zelfgemaakte ketting van gevonden barnsteen.
De Meyers struinen over het strand
en woelen naarstig in het zand.
Tussen de zwarte modderstukken
moet het vast en zeker wel lukken.
Vader Meyer, allesbehalve dom,
spit zekerheidshalve de hele modderbrij om,
Hupsakee, ho, al bijna in zijn sas:
Potjandrie, nee hè….bruin flessenglas.
En vrolijk naar het volgende holt ie
Helaas…. het is maar enkel een lolly.
Moeder woelt in het slib,
vindt colofonium, kijkt ietwat sip,
een muts, dat ooit voor het baden was
en bovendien ook nog in een plas
uien onder een dunne zwarte laag.
waar is nou barnsteen, blijft de vraag
Heini Meyer zoekt ondertussen bezeten
tussen de golfbrekers, hij zou het weten.
Tussen zwarte stenen en heel wat hout
ziet hij het, het lijkt wel goud.
"Barnsteen", roept hij opperst blij,
maar de vreugde is weer snel voorbij
een einde maken aan het opgewonden gegil
de overblijfselen van een grapefruit schil.
Erna Meyer zoekt niet zeer,
ze loopt een beetje heen en weer,
zij mag dan ook echt spreken van geluk,
want voor haar ligt een heel groot stuk.
Heini neemt het in zijn hand,
moeder kijkt er naar met alle verstand,
Vader neemt het dan in ogenschijn:
dat hier, dat moet wel barnsteen zijn.
Opgetogen haast men zich dan
naar het huis van mevrouw Mindermann.
Deze neemt het stuk uit Meyer's handen
en plaatst het vervolgens tussen haar tanden
draait het steeds weer om, met een ruk
en spreekt dan - het is niet makkelijk-
"Tja, dat stuk hier, groot en delicieus,
dat is zeep, echt waar, het spijt me, heus."
Dat maakt de Meyers uiterst bedroefd,
maar er is er eentje die geen troost behoeft
het is moeder Meyer en ze zegt:
"Nog eens zoeken doe ik niet, ik meen het, echt!"
En koopt zonder ook maar te aarzelen dan
een barnstenen ketting van mevrouw Mindermann!
Vrij vertaald naar een gedicht van
Ch. Sauerborn
Bron: Inselglocke
|
